Vandaag ben ik op een moment in tijd waarop ik als moeder maar weinig goed kan doen voor mijn dochter. 7 jaar en een ijzersterke wil, dat beloofd voor tijdens het puberen. Maar ik las dat koppige kinderen later een grotere kans op succes hebben. Succes verzekerd dan.
Een stralende dag en het is buitenspeeldag. Concreet wil dit zeggen dat, op het speelpleintje bij ons om de hoek, een groep monitoren neerstrijkt om de jeugd een hele namiddag bezig te houden. Dat leek mij een goed plan dus ik ben erheen gegaan met mijn 2 kinderen.
Quinten is na een uurtje terug naar huis gewandeld. Mama, ik ga naar huis en ga al aan mijn huiswerk beginnen. Wat een goed plan, dus ik ben dan maar akkoord gegaan. En hij heeft ook nog effectief voor school gewerkt. Kei goed van hem.
Andrea is uiteindelijk 2 uur op het plein geweest. Ze heeft zich eindeloos geamuseerd. Af en toe kwam ze even tot bij mij om te drinken. Verder heb ik haar alleen maar zien spelen met andere kinderen. Lachend ging ze de namiddag door.
Na 2 uur was het stilaan tijd om naar huis te gaan. Niet alleen was ik gekookt door de zon, ik had het ook wel gehad tussen al die drukte. En tijdens het naar huis wandelen vroeg ik: ‘Vond je het leuk?’. Het antwoord was heel duidelijk: NEE! Euhm, wat heb ik hier gemist? Hoezo nee, vond je het niet leuk? Jawel mama, maar ik vind het niet leuk dat we naar huis gaan. Ah, dat kan ik begrijpen. Een hele uitleg waarom ze nog veel liever had gebleven. Het overbuurmeisje was er nog, samen met nog wel enkele andere kinderen die ze kende van school. Kwaad dat ze werd tijdens deze uitleg, waarom moesten wij nu al naar huis?
Nog altijd naar huis wandelend vroeg Andrea of ze thuis mocht computeren. Ik vertelde haar dat dit mocht maar dat ze eerst in bad moest. Mama, moet ik echt in bad, ik wil computeren! Een bad dat is minder computertijd en dus pure tijdverspilling, aldus mijn lieve dochter. Ach ja die mama’s ook, proper zijn, is dat echt noodzakelijk? Na twee uur spelen hing ze van aan haar tenen tot de kruin van haar haar onder het zand. Wie heeft daar nu problemen mee?
Ik heb nog een poging gedaan om uit te leggen waarom een bad nodig was, maar ze zag enkel de verminderde computertijd. Maar enige tijd later volgde toch de vraag of ze (als dat bad dan echt nodig was) dan ook nog even mocht spelen in bad. Natuurlijk mag dit, informeer ik haar. Om even nadien dan te horen te krijgen dat ze dan toch wat langer mag opblijven. Waarom dit dan noodzakelijk was, werd mij direct uitgelegd. Ah ja, want en in bad spelen en computeren dan moet er ergens tijd bijgemaakt worden. Toen ik uitlegde dat in bad spelen dan wilde zeggen minder computeren zat het er weer tegen. Ah nee, minder computeren, dat is geen optie.
Uiteindelijk is ze dus toch in bad gegaan, propertjes gewassen. Heeft ze niet meer in bad gespeeld. En heeft ze toch nog gecomputerd, hoewel het ook niet meer erg lang was. Na buiten spelen en bad was ze eigenlijk gewoon te moe. Ze heeft nog een appel gegeten voor de computer (waarbij haar losse tand ook uitviel, dus dat is mooi meegenomen) en daarna was het einde verhaal.
Andrea heeft dus voornamelijk onthouden dat ze veel te vroeg naar huis is gegaan, in bad MOEST en toch niet meer in bad kon spelen. En dat ze niet langer mocht opblijven. Wat ik voornamelijk wilde is dat ze een leuke namiddag had door buiten te spelen met haar vriendinnen. Wat ze ook wel had, maar dat is toch zo niet blijven hangen in dat hoofdje van haar. Volgens mij was dit een strijd die ik nooit had kunnen winnen.
Comments