Gisteren werd er in ons huis de volgende vraag gesteld: 'Waarom is het moeilijk om af te lezen hoeveel water er juist in een maatbeker zit?". Uit deze simpele vraag kwam een duidelijk verschil van denkwijze naar boven. Ik met mijn praktisch boerenverstand en mijn zoon (en man) met hun wetenschappelijk brein.
Mijn antwoord was heel duidelijk. Ah, door het afwassen met de vaatwasser zijn de markeringen vervaagd wat aflezen moeilijk maakt. Ah ja, zo gaat dat in een keuken. Maar Quinten zijn antwoord was toch net iets anders (en voor te toets ook veel correcter). Water in een maatbeker staat aan de randen iets omhoog, waardoor juist aflezen bemoeilijkt wordt.
Ach ja, ik zal mij erbij moeten neerleggen dat heel die wetenschappelijke dingen niet aan mij besteed zijn. Meer en meer worden hier discussies gevoerd over dingen die ik helemaal niet kan volgen. Net terug zoals in de tijd dat Sven zijn doctoraat deed. Ik ben naar die zijn verdediging gegaan. Heb helemaal NIETS begrepen van wat hij daar toen vertelde. Maar was wel trots op hem. En dan te weten dat hij op voorhand nog een poging heeft gedaan om het wat uit te leggen, maar dat heeft ook NIETS geholpen. Wetenschappen en ik, dat gaat niet samen.
Geef mij maar een goed gesprek, sociale problemen, budgetproblemen, depressies, … Daar kan ik iets mee. En daar kan Sven dan weer niets mee. Wetenschappen, nee dank u. Voor Sven de exacte wetenschappen en voor mij wat dan de alfa wetenschappen heet.
Maar nu blijkt dat ook Andrea anders denkt.
Andrea vertelt dat zij een bikini heeft en dat ze daarmee naar Hawaii kan. Ik spring direct op de kar en zeg dat ik mee wil. Of we er een vrouwenreisje van konden maken. Wij met twee, lekker gezellig. "Ja", roept ze. Dat doen we. En dan zegt ze: "papa moet ook mee, dan kunnen jullie kussen. En Quinten moet ook mee, die blijft niet graag alleen thuis".
Tot zover dus ons (denkbeeldig) vrouwenreisje. Het zal een familiereis worden. Ook gezellig hoor, maar nu niet direct het idee dat ik had.
Ach ja, ik klaag niet. Een reisje Hawaii, leuk.